Dijkwerkersdag 2025 – Het was weer zo’n dag!
‘Sorry dat je moet omfietsen in Zwolle,’ de 11e Dijkwerkersdag van het HWBP vandaag in 1931 Congrescentrum in ’s-Hertogenbosch begon met ‘excuses’ van programmadirecteur Eric Withaar aan het adres van dagvoorzitter Marijn de Vries. Het HWBP is zichtbaarder dan ooit en dat is een goed teken.
Op steeds meer plekken wordt gewerkt aan de dijk. Onder andere in Zwolle waar Marijn moet omfietsen omdat project Stadsdijken Zwolle vol in de uitvoer zit. Dat is even vervelend, maar slechts tijdelijk ongemak. Tijdens de lunch kreeg Marijn -ook fietsburgermeester van Zwolle - dan ook al een uitnodiging van enkele WDOD’ers om het tijdelijk afgesloten fietspad weer te heropenen.
En zo zal het op steeds meer plekken in ons land gaan. De dijken die onze voorvaderen bouwden voldoen nu nog, maar we moeten ons klaar maken voor de toekomst. Voor 2050 gaan we samen 1.400 kilometer en 400 kunstwerken versterken.
Op steeds meer plekken gaat de schop in de grond. Verspreid door het hele land zijn er nu circa 25 dijkversterkingsprojecten in de zogenaamde uitvoeringsfase met een totale lengte van 150 kilometer. Het begin is er, maar we moeten doorpakken. Bekijk hier hoe we onze missies aanpakken.
Minister Madlener
‘Het bestaan van ons land is geen vanzelfsprekendheid. Het versterken van onze dijken in geen luxe en niet onderhandelbaar’, drukte minister van Infrastructuur & Waterstaat de bijna 1.000 dijkwerkers in de zaal op het hart tijdens zijn speech.
En dat versterken is een taak waar de Nederlandse dijkwerkers trots op mogen zijn, aldus Dr. Jaap Kwadijk, expert watermanagement bij Deltares tijdens z’n keynote. ‘Het HWBP is groots en meeslepend’, zei hij in z’n energieke keynote waarbij hij het HWBP in historische context plaatste en vooruitblikte op de toekomst. Op die toekomst nam hij ook al een voorschot. ‘Na 2050 gaan we gewoon door’, blikte hij alvast vooruit.
Na de deelsessies en masterclasses sloot Jan Dirk van der Burg, voormalig Fotograaf des Vaderlands, de dag af. Hij muntte de term ‘dijkdenken’ terwijl hij 250 sheets op dijkwerkers afvuurde. Ook gaf Van der Burg tips over hoe we de dijk kunnen moderniseren. Bijvoorbeeld door in te spelen op het gebruik van de letter 'q' en de woorden ‘gewoon’ en ‘enzo’: ‘Gewoon Dijkque enzo’.
De Dijkwerkersdag was een dag van samenzijn onder vakbroeders. Kennis delen, inspiratie op doen en samenzijn. Want daar gaat het eigenlijk om. We kijken daarom vol met nieuwe ideeën en met frisse energie terug op de Dijkwerkersdag. Was het weer zo'n dag?! Jaaaaah het was zo’n dag!
Update
Bekijk hier een sfeerimpressie van de dag.
Dagvoorzitter Marijn de Vries sloot het plenaire gedeelte af met onderstaande column
Het is winter. Na dagen en weken van sombere stormen met regen en sneeuw en veel te vroeg donker, is het vandaag ineens een kadootje van een dag. Bijna windstil. De zon groot en laag. Lange schaduwen. Vrieskou die in de wangen bijt. De wereld lijkt van glas, koud en glanzend. Ik haal een man in en terwijl ik hem voorbij fiets, zegt hij: “Wat heerlijk is het hè?” Zijn woorden dampen.
Duizenden kilometers fiets ik elk jaar. Miljoenen keren de pedalen rond. Korte ritten, lange ritten. Snelle ritten, slome ritten. Overal in Nederland, Europa en zelfs de wereld. In de kou, in de hitte. In de regen en de wind en in de brandende zon. De meeste van deze kilometers rij ik alleen. Urenlang alleen met mijn gedachten.
Het liefst zou ik jullie vandaag een momentje in mijn lijf gunnen, gewoon, om te laten voelen hoe heerlijk dit is. Hoe verbonden ik me voel met de man die zo geniet van deze mooie dag dat hij het gewoon hardop zeggen móet als ik passeer. Hoe lekker de kou op mijn wangen is, de warmte in mijn lijf en de spanning in mijn spieren. Wat is het leven meer dan een zoektocht naar wat je gelukkig maakt? Fietsen maakt mij gelukkig.
De euforie van mijn eerste fietstochten vergeet ik nooit. De chaos in mijn hoofd, kolkende gedachten, gepieker: ze verdwenen onder mijn zoevende bandjes, lekten weg in de berm en losten op in het gras en het mos. Er kwam rust voor terug, stilte in mijn hoofd. Helderheid. Goede ideeën. Meer geduld, met mezelf en met anderen. En oog voor het buiten zijn. Buiten is prachtig. Ook als het waait en als het regent.
De chagrijnigste mensen zijn de mensen die altijd binnen zitten. Binnen zijn zoveel dingen om ongehumeurd van te raken. Werkstress, deadlines. Mensen die wat van je moeten. Mensen die ongevraagd laten weten wat ze juist niet van je moeten. Ellendig wereldnieuws dat je machteloos maakt. Triviaal nieuws waar iedereen zich buitensporig over opwindt dat je moedeloos maakt. En dat alles in een niet aflatende stroom aangeboden op je smartphone.
Trek een dikke jas aan, ga naar buiten. Ook als het regent, ook als het stormt. Hoe meer uren je buiten doorbrengt, hoe meer de wind het gedoe uit je kop blaast. Buiten verwacht niks van je. Buiten geeft alleen maar; buiten brengt je dichter bij jezelf. Buiten is pretentieloos prachtig. En nog gratis ook.
Groter en roder wordt de zon, hij verdwijnt langzaam in het water waar ik langs fiets. Hoog in de lucht geven vliegtuigen een lichtshow met hun sporen. En ineens weet ik wat ik jullie, hier in de zaal, wensen wil – omdat het zo past bij jullie vak. Ontzettend veel buiten wens ik jullie toe, voor nu en voor de toekomst.
